คดีที่น่าสนใจ

เรื่อง พ.ร.บ.โรงแรม พ.ศ. 2547 กิจการใดเข้าองค์ประกอบของกฎหมายโรงแรม ซึ่งต้องได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียนหรือไม่

ตามมาตรา 4 ให้คำนิยามว่า โรงแรม หมายความว่า สถานที่พักที่จัดตั้งขึ้นโดยมีวัตถุประสงค์ในทางธุรกิจเพื่อให้บริการที่พักชั่วคราวสำหรับคนเดินทางหรือบุคคลอื่นใดโดยมีค่าตอบแทน ทั้งนี้ไม่รวมถึง (1) สถานที่พักที่จัดตั้งขึ้นเพื่อให้บริการที่พักชั่วคราวซึ่งดำเนินการโดยส่วนราชการ รัฐวิสาหกิจ องค์การมหาชน หรือหน่วยงานอื่นของรัฐหรือเพื่อการกุศล หรือการศึกษา ทั้งนี้โดยมิใช่เป็นการหาผลกำไรหรือรายได้มาแบ่งปันกัน (2) สถานที่พักที่จัดตั้งขึ้นโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อให้บริการที่พักอาศัยโดยคิดค่าบริการเป็นรายเดือนขึ้นไปเท่านั้น และ (3) สถานที่พักอื่นใดตามที่กำหนดในกฎกระทรวง
เกี่ยวกับคดีนี้ บ้านพักที่เกิดเหตุของจำเลยมีหลายหลัง ไม่มีลักษณะที่จำเลยจะใช้เป็นที่อยู่อาศัย และมีป้ายชื่อ รุ่งอรุณ รีสอร์ท สื่อให้คนทั่วไปทราบว่าเป็นสถานที่พักสำหรับคนเดินทางหรือบุคคลอื่นใดสามารถติดต่อเข้าใช้บริการได้ นอกจากนี้ยังมีการโฆษณาประชาสัมพันธ์ทางสื่อสังคมออนไลน์บรรยายถึงสภาพทิวทัศน์ ราคาที่พักตลอดจนหมายเลขโทรศัพท์ในการติดต่อเพื่อสำรองบ้านพัก ทั้งในชั้นสอบสวนจำเลยให้การรับว่าประกอบธุรกิจให้นักท่องเที่ยวเช่าบ้านพักที่เกิดเหตุเป็นรายวัน โดยประกอบธุรกิจในลักษณะดังกล่าวมาประมาณสิบปี จนถึงปัจจุบัน และจำเลยอ้างตนเองเป็นพยานเบิกความรับข้อเท็จจริงเช่นเดียวกับที่ให้การในชั้นสอบสวน ดังนี้ แสดงให้เห็นว่าบ้านพักดังกล่าว จำเลยจัดตั้งขึ้นโดยมีวัตถุประสงค์ในทางธุรกิจเพื่อให้บริการที่พักชั่วคราวสำหรับคนเดินทางหรือบุคคลอื่นใดโดยมีค่าตอบแทน จึงครบองค์ประกอบเป็นโรงแรมตามความหมายในมาตรา 4 แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว (คำพิพากษาศาลฎีกาที่2225/2565)